The Netherlands Diary/Նիդ.օրագիր

The Netherlands Diary/Նիդ.օրագիր
The Netherlands Diary

Thursday, 4 December 2025

Ազատ Խլղաթյան-115․ Լույս, որ չի մարում


Բանաստեղծ, լրագրող, Հանրային ռադիոյի «Կիրովականյան կյանք» հաղորդաշարի նախկին խմբագիր Սամվել Դուրինյանը իր ուսուցչին՝ Ազատ Խլղաթյանին, երախտագիտությամբ է հիշում․ «Կենդանության օրոք արդեն իսկ լեգենդ էր»։ Այդ կարծիքին էին և այսօր էլ են շատերը՝ Խնձորուտ թաղամասի բնակիչներ, մանկավարժական համայնք, քաղխորհրդի կրթության, գիտության, մշակույթի և պատմական ժառանգության հանձնաժողովի անդամներ։ Նրանց առաջարկությամբ էլ Վանաձորի քաղխորհրդի նախագահությունը հատուկ որոշմամբ թիվ 18 միջնակարգ դպրոցը սիրահոժար անվանակոչեց հանրապետության վաստակաշատ մանկավարժի՝ դպրոցի հիմնադիր Ազատ Խլղաթյանի անունով։

Լեգենդով հեղված ճանապարհ

Ազատ Խլղաթյանը ծնվել է Մշո Բուլանուղի հայկական Շեխ-Եղաուպ գյուղում, քաթիպ Հովհաննեսի առաջնեկ որդին էր ու գյուղի առաջին արու զավակը։ Երիտթուրքերի իշխանության գալով՝ հայերն ազատության նոր հույսեր ունեին, հավատում էին՝ վերջ դրվեց բռնություններին։ Այդ հավատով էլ նորածին որդուն անվանեցին Ազատ։

Բայց հույսը երկար չտևեց․ գյուղը, շուրջ 200 ընտանիք, կոտորածներից մազապուրծ հարկադրյալ գաղթի ճանապարհ ընկավ։ Այդ արհավիրքի ընթացքում զոհվեց Ազատի եղբայրը՝ Արամայիսը։ Ընտանիքը հասավ Էջմիածին, ապա բնակություն հաստատեց Վարդանլու գյուղում՝ ապագա Վանաձորի թաղամասում։

Տնավեր ու քնկոտ մնացած ընտանիքը ստիպված էր ամեն կարգի աշխատանքների լծվել։ Ազատն աշխատում էր որպես նման, միաժամանակ հաճախում էր դպրոց։ Նրա երազանքը մեկն էր՝ դառնալ վարժապետ։ Ուսումը գերազանց ավարտելով՝ արդեն 8-րդ դասարանում նրան առաջարկեցին դասավանդել։ Հետագայում ավարտեց մանկավարժական ուսումնարանը, ապա բուհի ֆիզիկամաթեմատիկական ֆակուլտետը։ Դասավանդեց Շնողում, Մեղրուտում, սակայն մշտապես մտքում ու սրտում էր Վարդանլուի երեխաների վիճակը, որոնք ամեն օր մեծ դժվարությամբ էին հասնում հեռավոր Մեղրուտ դպրոց։

Այդ մտահոգությունն էլ դարձավ շնորհալի ուսուցչի մեծ գործի սկիզբը։ Նա համոզեց համագյուղացիներին, և միասին սկսեցին դպրոց կառուցել՝ սայլերով անտառից բերելով շինանյութ, վերանորոգելով մի քանի տներ և դրանք դարձնելով դասասենյակներ։

Պատերազմ, վերադարձ ու մեծագործություն

1941-ին նա այլ հայ երիտասարդների պես մեկնեց ռազմաճակատ։ Կռվեց, հերոսացավ։ Վերադառնալով՝ կրկին տոգորված էր մեկ նպատակի գիտակցությամբ՝ դպրոցը դարձնել տասնամյա։ Դիմեց բոլոր ատյաններին։ Աջակցությունը տրվեց, բայց պայմանով՝ համայնքն էլ իր ներդրումը պետք է ունենա։ Ու հենց այստեղ բացահայտվեց Ազատ Խլղաթյանի իսկական կերտվածքը․ նա կարողացավ ոգևորել համագյուղացիներին, ովքեր իրենց աշխատանքով ու նվիրաբերած շինանյութով վերածեցին իրենց երազանքը իրականության։

Տասնամյակներ շարունակ Ազատ Խլղաթյանը սեփական կյանքի 44 տարին նվիրեց երեխաների կրթությանը։ Թեև ինքը նյութապես երբեք ապահովված չէր, բայց մշտապես քաղաքից գնում էր տետրեր, մատիտներ և այլ պարագաներ՝ դրանք նվիրելով սաներին։ Նրա անունը դարձավ ժողովրդական կրթության ոլորտի բացառիկ երախտավորի խորհրդանիշ։ Նրա կրած ՈւՍՈՒՑԻՉ կոչումը իսկապես լեցուն էր բարոյական ծանրությամբ ու վաստակով։

Ավանդույթի ուժը․ 32 տարվա հիշատակի և լույսի օրերը

Դպրոցի անվանակոչումից ի վեր մանկավարժական ու աշակերտական համայնքները ամեն տարի՝ արդեն 32 տարի, պատշաճ կերպով նշում են մեծ ուսուցչի ծննդյան օրը։ Դրանք միայն հիշատակի օրեր չեն․ դրանք դաստիարակչական, բարոյահոգեբանական մեծ շեշտադրում ունեցող միջոցառումներ են, որոնց ընթացքում սերունդները սերտում են ուսուցչի թողած պատգամներն ու արժեհամակարգը։

115-ամյակի բացառիկ միջոցառումը

Այս տարի լրացել է ուսուցչի ծննդյան 115-ամյակը։ Հոբելյանական միջոցառումը նշվեց դպրոցի նոր տնօրենի՝ նրա թոռնուհի, Էդուարդ որդու դստեր՝ Լուսինե Խլղաթյանի ղեկավարությամբ։ Բեմադրություններով, պարերով, բանաստեղծություններով ու թևավոր մտքերով դպրոցի սաները ներկայացրեցին նրա պայծառ կյանքն ու առաքելությունը։ Հաստատվեց նաև ուսուցչի կանխազգացումը.
«Ամեն գարնան հետ նորից կբացվեմ, հավետ կլնեմ»։

Միջոցառման ընթացքում ելույթ ունեցան Վանաձորի քաղաքապետի խորհրդական, պատմական գիտությունների թեկնածու Արման Բեռնեցյանը, ՀԳՄ Լոռու մարզային բաժանմունքի նախագահ Մանվել Միկոյանը, մանկավարժական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր Թերեզա Շահվերդյանը, Հրաչյա Սարուխանի այրին՝ Անահիտ Պետրոսյանը, բանաստեղծուհի Լենա Անթառանյանը, մանկագիր Մարտուհի Սարգսյանը, ուսուցչուհի Գոհար Սիրունյանը և այլք՝ բարձր գնահատելով ուսուցչի վաստակը։

«Արվեստագետ» ՀԿ նախագահ Իվան Անտոնյանը ներկայացրեց կազմակերպության որոշումը՝ Ազատ Խլղաթյանին «Պատվավոր հայ» կոչում շնորհելու մասին և համապատասխան հուշամեդալը հանձնեց նրա թոռնուհուն։

Շնորհակալագրեր և երախտագիտություն

Տարիների նվիրված աշխատանքի համար շնորհակալագրեր ստացան մի շարք փորձառու ու նվիրված ուսուցիչներ՝
Արուսյակ Մարգարյանը, Գոհար Թումանյանը, Էլմիրա Վարդանյանը, Նելլի Ասրյանը, Սուսաննա Խառատյանը, Գայանե Վարդանյանը, Ելենա Սարգսյանը, Աննա Մելիքսեթյանը, Ելենա Աշուղյանը, Գոհար Կոշտոյանը։

Միջոցառման կազմակերպման աջակցության համար շնորհակալագիր ստացավ նաև դասվար Լիանա Եղիազարյանը, իսկ գեղեցիկ պարային համարների համար՝ 11-րդ դասարանի աշակերտուհի Նազելի Սարգսյանը։

Միջոցառումն ավարտվեց Մարգահովտի և մերձակա համայնքների հոգևոր հովիվ Տեր Ներսես Ղալայանի գնահատանքի խոսքով և դպրոցի տնօրեն Լուսինե Խլղաթյանի շնորհակալական ուղերձով։

Գագիկ Անտոնյան





Հայերը հարգում են մոռացված խորհրդային զինվորներին Լյուսդենում. լռության մեջ պահված պատմություններ Sovjet Ereveld-ում

 

ԼՅՈՒՍԴԵՆ (Նիդերլանդներ)- Լյուսդենի անտառապատ հանգիստ տարածքում գտնվում է Sovjet Ereveld-ը՝ Խորհրդային զինվորների ամենամեծ գերեզմանատունը Արևմտյան Եվրոպայում։ Այստեղ հանգչում են 865 զինվորներ, որոնք Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի տարիներին մահացել են գերմանական ռազմագերության, դաժան աշխատանքների կամ հիվանդությունների հետևանքով։ Նրանցից շատերը երկար տարիներ անհայտ էին՝ անունները չճշտված, ճակատագրերը կորուսյալ։


Սակայն վերջին տարիներին այստեղ ավելի հաճախ կարելի է տեսնել Նիդելանդների հայկական համայնքի ներկայացուցիչներին։ Պատճառը պարզ է. այս գերեզմանատան հողի տակ հանգչողներից մի քանիսը ազգությամբ հայեր են։

Ըստ Sovjet Ereveld հիմնադրամի տվյալների՝ գերեզմանատանը կան քսանից ավելի հայ զինվորներ, որոնց ինքնությունը նորագույն ուսումնասիրությունների շնորհիվ վերջապես հաստատվել է՝ մոտ ութ տասնյակ տարի անց։

Հոգևոր խոնարհում և հիշատակի պահեր

Նիդերլանդների հայկական համայնքը, Նիդերլանդահայ կազմակերպությունների ֆեդերացիան (FAON) այս տարի դեկտեմբերի 9-ին նշելու են 1944թ. Միդելհարնիսում գնդակահարված Հայ խորհրդային յոթ զինվորների հիշատակի օրը, Այդ մասսին ֆեյսբուքյան էջին գրառում է արել Մաթո Հախվերդյանը : Ամստերդամի «Գրիգոր Նարեկացի» մշակութային հիմնադրամը, տարիներ շարունակ այցելում է գերեզմանատուն։ Նրանք խնամում են մի շարք հայ զինվորների շիրմաքարերը, Ամստերդամի Սուրբ Հոգի հայկական եկեղեցու քահանա Տարոն տեր Թադևոսյանը կատարում է հոգեհանգստյան արարողություններ, վառում են մոմեր ու ծաղկեպսակներ տեղադրում։ Համայնքի ներկայացուցիչ, հիմնադրամի նախագահ Վահան Ավագյանը նշում է.

«Սա ոչ միայն պատմական պարտք է, այլ նաև մարդկային պարտավորություն։ Այս մարդիկ տուն չեն վերադարձել, բայց նրանք ունեցել են ընտանիքներ, կյանք, պատմություն։ Եվ նրանք չեն կարող մնալ մոռացված»։



«Experience»-ը՝ պատերազմի մարդկային կողմը բացահայտող նոր վայր

Sovjet Ereveld-ը վերջերս համալրվել է նոր թանգարանային կենտրոնով՝ Sovjet Ereveld Experience։ Այն տարբերվում է սովորական թանգարաններից. այստեղ այցելուն ոչ միայն տեղեկություն է ստանում, այլ ապրում է պատմությունը։

  • Ֆիլմում ներկայացվում է Դմիտրի անունով տղայի պատմությունը, որը ճակատ է ճանապարհում իր հորը՝ Վլադիմիր Բոտենկոյին։

  • Վիրտուալ իրականության բաժնում այցելուն «մտնում է» զինվորի կյանքի վերջին փուլերի մեջ՝ ճակատամարտից մինչև գերմանական ռազմագերություն և հանքերում հարկադրական աշխատանք։

Experience-ի նպատակն է պատերազմի մասին խոսել ոչ թե կոշտ թվերով, այլ՝ մարդու ճակատագրով։ Այստեղ պատերազմը ներկայացվում է որպես ընտանեկան ցավ, լռության մեջ կորած անուններ և ապրումների բեռ։


Պատմություն՝ քաղաքական ստվերների միջև

Խորհրդային զինվորների պատմությունները երկար ժամանակ մնացել են անտեսված։ Նրանք պայքարել են նացիզմի դեմ, բայց Կոնդրակման պատերազմի տարիներին դարձել են «նոր թշնամու» խորհրդանիշ։ Այդ պատճառով նրանց անունները հաճախ դուրս են մնացել եվրոպական հիշողության շրջանակներից։

Sovjet Ereveld-ը փորձում է այդ անարդարությունը վերականգնել՝ ուշադրության կենտրոն բերելով ոչ միայն ռուս, ուկրաինացի կամ բելառուս զինվորներին, այլ նաև մահացած փոքրաթիվ ազգությունների ներկայացուցիչներին, այդ թվում՝ հայերին։

Քարերի հետևում թաքնված մարդկային պատմություններ

Գերեզմանատան լռության մեջ, եթե ուշադրությամբ նայես, կնկատես շիրմաքարերի վրա փորագրված հայկական ազգանուններ։ Այս անունները պատմում են պատերազմով բնաջնջված երազանքների, կիսատ ընտանիքների ու սերունդների համար անհայտ մնացած ճակատագրերի մասին։

Նիդելանդների հայկական համայնքի համար այս վայրն այսօր դարձել է ոչ միայն հարգանքի, այլ նաև արդարության տեղ։ Այստեղ նրանք գտնում են կապ մի անցյալի հետ, որը երկար տարիներ անտեսված է եղել։

Մի բան ակնհայտ է. այս զինվորները այլևս երբեք չեն մնա անանուն կամ մոռացված։

Hay AZIAN

Լուսանկարները` Stichting Sovjet Ereveld
կայքից




Armeniërs eren vergeten Sovjetsoldaten in Leusden: verhalen die in stilte bewaard zijn gebleven op het Sovjet Ereveld

LEUSDEN (Nederland) – In de rustige, bosrijke omgeving van Leusden ligt het Sovjet Ereveld, de grootste begraafplaats van Sovjetsoldaten in West-Europa. Hier rusten 865 militairen die tijdens de Tweede Wereldoorlog omkwamen door Duitse krijgsgevangenschap, dwangarbeid of ziekte. Velen van hen bleven decennialang naamloos, hun lot onbekend en hun geschiedenis onvolledig.

In de afgelopen jaren is er echter steeds vaker een bijzondere groep bezoekers te zien: vertegenwoordigers van de Armeense gemeenschap in Nederland. De reden is eenvoudig. Onder de begraven soldaten bevinden zich ook etnisch Armeense militairen.

Volgens gegevens van de Stichting Sovjet Ereveld liggen er meer dan twintig Armeense soldaten begraven. Dankzij recent onderzoek en internationale archiefvondsten is hun identiteit eindelijk bevestigd – bijna tachtig jaar na hun dood.

Geestelijke eerbetoon en momenten van herinnering

De Armeense gemeenschap van Nederland, waaronder de Federatie Armeense Organisaties Nederland (FAON), zal dit jaar op 9 december de herdenkingsdag markeren van de zeven Armeense Sovjetsoldaten die in 1944 in Middelharnis werden gefusilleerd. Daarover schreef Mato Hakverdian onlangs op zijn Facebookpagina.

Ook de Amsterdamse culturele stichting Grigor Narekatsi bezoekt het ereveld al jaren. Zij onderhouden meerdere graven van Armeense soldaten. Priester Taron Ter Tadevosyan van de Armeense Surp Hoki-kerk in Amsterdam voert herdenkings- en requiemdiensten uit, terwijl bezoekers kaarsen aansteken en bloemen neerleggen.

Volgens Vahan Avagyan, voorzitter van de stichting, is dit werk van grote morele betekenis:

“Dit is niet alleen een historische plicht, maar ook een menselijke. Deze mannen zijn nooit thuisgekomen, maar ze hadden families, een leven, een verhaal. Ze mogen niet vergeten worden.”

De ‘Experience’ – een nieuwe plek die de menselijke kant van oorlog zichtbaar maakt

Onlangs is het Sovjet Ereveld uitgebreid met het nieuwe museumcentrum Sovjet Ereveld Experience. Deze locatie onderscheidt zich van klassieke musea: bezoekers ontvangen hier niet enkel informatie, maar beleven de geschiedenis.

De film vertelt het verhaal van de jongen Dmitri, die zijn vader Vladimir Botenko naar het front ziet vertrekken.
In de VR-ruimte stapt de bezoeker in de schoenen van de soldaat zelf – van het front naar krijgsgevangenschap in Duitsland en uiteindelijk naar dwangarbeid in een kolenmijn.

Het doel van de Experience is om niet te spreken in harde cijfers, maar in menselijke levens. Oorlog verschijnt hier als familietrauma, als stilte rondom verdwenen namen, als een last die generaties lang blijft bestaan.

Geschiedenis tussen politieke schaduwen

De verhalen van Sovjetsoldaten bleven lang onderbelicht. Zij vochten tegen het nazisme, maar werden in de Koude Oorlog symbool van de ‘nieuwe vijand’. Daardoor verdwenen hun namen vaak uit de West-Europese herinneringscultuur.

Het Sovjet Ereveld probeert dat beeld te herstellen, door aandacht te schenken aan alle soldaten – Russen, Oekraïners, Wit-Russen, maar ook aan kleinere etnische groepen zoals de Armeniërs.

Menselijke verhalen achter stenen

Wie aandachtig over de begraafplaats loopt, ontdekt op sommige grafstenen Armeense familienamen. Ze herinneren aan verwoeste dromen, afgebroken levens en families die generaties lang in onzekerheid leefden over het lot van hun verwanten.

Voor de Armeense gemeenschap in Nederland is deze plek inmiddels niet alleen een site van eerbetoon, maar ook van morele rechtvaardigheid. Hier vinden zij een tastbare verbinding met een verleden dat lange tijd genegeerd bleef.

Eén ding is duidelijk: deze soldaten zullen nooit meer naamloos of vergeten zijn.

Hay AZIAN

Foto’s: Stichting Sovjet Ereveld

-----------------------------------------

ՄԻՋՈՑԱՌՄԱՆ ԾՐԱԳԻՐ`
Stichting Sovjet Ereveld կայքից

Op 9 december herdenkt Stichting Sovjet Ereveld de 7 Sovjetsoldaten die op 9 december 1944 door de Duitsers op het Havenhoofd in Middelharnis zijn gefusilleerd. Na de oorlog zijn deze soldaten herbegraven op het Sovjet Ereveld. Tachtig jaar lang lagen ze er anoniem en lange tijd kwam hun familie niet te weten wat er met hun dierbaren was gebeurd. We verwelkomen je om hier samen met ons bij stil te staan. Meer achtergrondinformatie over deze groep oorlogsslachtoffers en de dilemma’s waarmee zij te maken kregen, lees je onder het programma.

Programma
09.00 – 09.30 uur: Inloop
09.30 – 09.35 uur: Welkomstwoord dhr. Coen Wilders, Bestuurslid Stichting Sovjet Ereveld
09.35 – 09.40 uur: Toespraak dhr. Tigran Sargsyan, Ambassaderaad van de Ambassade van Armenië
09.40 – 09.45 uur: Toespraak dhr. Gerolf Bouwmeester, Burgemeester van Leusden
09.45 – 09.50 uur: Toespraak dhr. Remco Reiding, Directeur Stichting Sovjet Ereveld
09.50 – 09.51 uur: Taptoe-signaal
09.51 – 09.52 uur: Minuut stilte
09.52 – 10.00 uur: Kranslegging
10.00 – 10.02 uur: Bloemen leggen
10.02 – 10.05 uur: Kaarsen plaatsen bij de zeven graven
10.05 – 10.10 uur: Gebed door Taron Tadevosyan, Priester van de Armeens Apostolische Kerk Surp Hoki
10.10 – 10.30 uur: Koffie/thee in museum Sovjet Ereveld Experience (Vlooswijkseweg 1b)

Er is gelegenheid om ter nagedachtenis aan de oorlogsslachtoffers bloemen te plaatsen bij de Obelisk. Bij de entree van het Ereveld kunt u rode anjers aanschaffen. Met de aankoop van deze anjers helpt u ons grafbezoek van de familieleden van de soldaten mogelijk te maken en ondersteunt u andere activiteiten van de Stichting.

Locatie
Sovjet Ereveld, Dodeweg 31 Leusden
Parkeren kan bij de toegangsweg tot begraafplaats Maranatha (Dodeweg 29, schuin tegenover het museum).
------------------------

Op 9 december herdenkt Stichting Sovjet Ereveld de 7 Sovjetsoldaten die op 9 december 1944 door de Duitsers op het Havenhoofd in Middelharnis zijn gefusilleerd. Na de oorlog zijn deze soldaten herbegraven op het Sovjet Ereveld. Tachtig jaar lang lagen ze er anoniem en lange tijd kwam hun familie niet te weten wat er met hun dierbaren was gebeurd. We verwelkomen u om hier samen met ons bij stil te staan.

Programma
13.30 – 14.00 uur: Inloop
14.00 – 14.05 uur: Welkomstwoord mw. Natalia de Jong, Stichting Sovjet Ereveld
14.05 – 14.10 uur: Toespraak dhr. Tigran Sargsyan, Ambassaderaad van de Ambassade van Armenië
14.10 – 14.15 uur: Toespraak mw. Ada Grootenboer-Dubbelman, Burgemeester Gemeente Goeree-Overflakkee
14.15 – 14.20 uur: Toespraak dhr. Remco Reiding, Directeur Stichting Sovjet Ereveld
14.20 – 14.21 uur: Taptoe-signaal
14.21 – 14.22 uur: Minuut stilte
14.22 – 14.30 uur: Kranslegging
14.30 – 14.35 uur: Gebed door dhr. Taron Tadevosyan, Priester van de Armeens Apostolische Kerk Surp Hoki
14.35 – 14.45 uur: Bloemen leggen
14.45 – 14.50 uur: Afsluiting

Locatie
Monument aan het Havenhoofd, 3241 LD, Middelharnis (Goeree-Overflakkee)

https://sovjet-ereveld.nl/agenda-events/leusden-herdenking-gefusilleerde-soldaten-armeens-bataljon/

Wednesday, 3 December 2025

Ահմեթ Ալթանի նոր վեպը՝ 1915-ի մարդկային ողբերգության մասին

 

03.12.2025/nid.oragir
Թուրք արձակագիր, բանաստեղծ ու լրագրող Ահմեթ Ալթանի նոր ստեղծագործությունը՝ «O YIL» («Այն տարի»), հրապարակման համընթաց մեծ արձագանք է գտել ինչպես ընթերցողների, այնպես էլ մտավորական շրջանակներում։ Գիրքը համադրում է Չանաքքալեի ճակատամարտի և Հայերի ցեղասպանության պատմությունները՝ ներկայացնելով 1915 թվականը որպես միասնաբար ապրած, բայց տարբեր ճակատագրերով բաժանված իրականություն։
Վեպի կենտրոնում է թուրք հրետանավոր Ռագըփ բեյի և հայ գլխավոր բուժքույր Եֆրոնյայի սիրո դրամատիկական պատմությունը։ Պատերազմի խորքում ծագած այդ կապվածությունը դառնում է մարդկային արժանապատվության, ցավի ու կորստի խորհրդանիշ։ Եֆրոնյայի հանկարծակի անհետացումը պատերազմի ընթացքում բացում է ցեղասպանության ամբողջական իրականությունը՝ անձնական ողբերգության միջոցով։
Գրքի կառուցվածքը թույլ է տալիս ընթերցողին շարժվել թե՛ անցյալում, թե՛ ժամանակակից պատմողական շերտում․ պատմությունն արձանագրում է, թե ինչպես է անարդարությունների հիշողությունը շարունակում ապրել նաև մեր օրերում։ Ըստ Թաներ Աքչամի՝ վեպում ակնհայտ է, որ Ալթանը խորությամբ ուսումնասիրել է ցեղասպանությունից փրկվածների վկայությունները, ինչը պատմությանը տալիս է մեծ փաստացի ծանրություն և հուզական խտություն․
«Այն, ինչ ներկայացվում է գրքում, 1915-ի իրական պատմությունն է։ Սա առաջին վեպն է, որը թուրքական գրականության մեջ այս թեմային մոտենում է այսքան անկեղծ և մարդկային տեսանկյունից», - նշում է Աքչամը։
Ահմեթ Ալթանը՝ տարիներ շարունակ քաղաքական ճնշումների ենթարկված գրող, այս ստեղծագործությամբ նոր խոսք է ասում թուրքական հասարակության հիշողության, մեղքի և անցյալի հետ առերեսվելու անհրաժեշտության մասին։ Վեպը, ըստ քննադատների, կարևոր քայլ է՝ դեպի պատմական ճշմարտության ընդունում և դրա շուրջ բաց երկխոսություն։
Գիրքը ներկայում հասանելի է թուրքերեն, և ակնկալվում է, որ այն շուտով կթարգմանվի նաև այլ լեզուներով՝ հասանելի դառնալով միջազգային ընթերցողին։